En toen was daar corona..

Het was 13 maart iets voor twaalven.. Op Facebook kwam het volgende bericht binnen: “Curacao sluit luchtruim voor alle vluchten uit Europa!” Op dit moment wisten we dat het “foute boel” was.

De dag erna volgde dan ook het bericht voor Bonaire. Geen vluchten meer naar Bonaire. Alsof je in een slechte film zit. We hadden er in het begin eigenlijk geen woorden voor. Gebeurt dit echt? We zaten midden in het hoogseizoen de BnB zat vol. Onze gasten werden vervroegd terug gevlogen naar Nederland en ruim een week later waren we leeg. De BnB waar altijd gasten zijn, altijd reuring is, stond er verlaten bij. En nu? Wat nu? Nadat we ook echt wel boos zijn geweest ( hebben we hier vier jaar knetter hard voor gewerkt en ineens glipt het zo uit je handen? ) gingen we over in de praktische modus. Dit was iets wat niemand aan had zien komen, volledig buiten onze schuld om en waar we op dat moment niks aan konden veranderen. Alle ondernemers zaten in hetzelfde schuitje.

De horeca kwam stil te liggen, het eiland in volledige rust. Al snel besloten we dat we deze tijd goed benut kon worden. We gingen klussen. En hoe! Het hele pand werd onder handen genomen. Van binnen en buiten geschilderd, renovaties in de kamers en ga zo maar door. Ondertussen verhuurden we de kamers voor middellange termijn. Ons geluk was dat hier nog veel vraag naar was en de lokale bevolking het leuk vond om op een resort te “wonen”. We besloten er het beste van te maken.

Verplicht stil staan zorgt voor reflectie. We beseften hoe hard we altijd werkten en hoe druk we het hebben gehad. We genoten van onze rust en de rust op het eiland. Het eiland werd nog mooier. Als je ging surfen op Sorobon zag je altijd schildpadden en roggen. Het koraal knapte op en de serene rust was fijn. Maar het moest natuurlijk niet te lang duren allemaal. En toen kwam 1 juli. We mochten weer open! Langzaam kwam het toerisme weer op gang. We mochten weer gasten ontvangen! Nieuwe gasten, terugkerende gasten, we waren back in business. Tot 19 september.. vanuit het niets ( voor ons gevoel dan ) vroeg onze gezaghebber zelf een code oranje aan. Weer gingen we terug naar 14 maart. De gasten die we hadden konden op de normale dagen terug vliegen, maar de reserveringen die er stonden werden geannuleerd. De meeste mensen durven met code oranje niet te reizen ( bij terugkomst in quarantaine, zorgkosten die verband houden met corona worden niet vergoed, enz ) De ene annulering naar de andere volgde. En toen stonden we begin oktober weer leeg. Zo bizar!

Op het eiland zijn nog maar enkele toeristen te vinden. De meeste ondernemers wachten op een code geel. Anderen willen code oranje houden, omdat ook Bonaire niet gespaard is gebleven wat corona betreft. De beslissing van de gezaghebber kwam op een moment dat er ineens veel nieuwe corona gevallen kwamen en de zorgcapaciteit hier laag is. Ondertussen zijn we nog steeds code oranje en zijn weer weer begonnen met de middellange termijn verhuur. Wel is het mooi om te zien dat Bonaire samen werkt. Er wordt gekookt voor de mensen die het nodig hebben, ondernemers zijn creatief om toch nog wat inkomsten te genereren en men kijkt naar elkaar om. Zodra de coronacijfers hier laag zijn, opent Bonaire hopelijk snel weer haar grenzen voor de toeristen. We gaan er van uit dat er weer veel toeristen gaan komen om te genieten van al het moois hier. Wij zijn er in ieder geval klaar voor en kunnen niet wachten.

Tot snel en blijf gezond!